Effecten van Paddo’s bij een Heroïsche Dosis | Trip Report

Trippen op paddo’s. Hoe is dat nu eigenlijk? Dat ligt naast een aantal zaken als set & setting ook erg aan de dosis. Een “microdosis” is totaal niet hetzelfde als een “heroïsche dosis” paddo’s. Om je verwachtingen bij te stellen, je te waarschuwen voor wat je te wachten staat en om je te vermaken hebben we dit enorme artikel voor je geschreven. We gaan je uitleggen hoe het is om een zeer hoge of heroïsche dosis paddo’s te nemen.

Wat is een Hero Dose?

Een heroïsche of heldhaftige dosis (hero dose) is als het springen van de hoge duikplank in een bad waarvan je niet weet hoe diep het is. Het kan de rush van je leven zijn, maar het kan ook een nare afloop hebben. We hebben het, afhankelijk van je lichaamsgewicht, je ontvankelijkheid en jouw spijsverterting over een dosering van rond de 5 gram gedroogde Psilocybe cubensis. Beter bekend als de magic mushrooms uit onze paddo kweeksets.

Terence McKenna over de Heroïsche Dosis Paddo’s

Terence McKenna was samen met zijn broer Dennis dé voorvechter en begunstiger van het verantwoord gebruik van psychedelische middelen in de jaren ‘80 en ‘90. Paddo’s, ayahuasca en cactussen met mescaline zouden leiden tot spirituele transformatie en een meer harmonieuze samenleving. 

Toen hij gedurende 25 jaar het sjamanisme onderzocht als etnobotanicus, leidde zijn pad hem na zijn studie aan de Universiteit van Berkeley de Amazone in. Met een hecht groepje Westerlingen vertrokken de gebroeders McKenna in 1970 met een bootje de gigantische Putumayo river op richting het plaatsje La Chorrera, in het hart van ‘s werelds grootste oerwoud. Ze zochten naar het fabelachtige oo-koo-hé; een brouwsel dat DMT zou bevatten. Dagen, weken gingen voorbij terwijl ze dieper de jungle in trokken. In plaats van oo-koo-hé te vinden, troffen ze diverse stammen aan die ayahuasca gebruikten als spiritueel medicijn, maar ook hele velden vol met paddo’s. Overal waar kap plaatsvond om ruimte voor koeien te maken, vond het reisgezelschap velden vol met Psilocybe cubensis. Warmte, vocht en koeienvlaaien zijn de beste plek voor de groei van deze soort paddo’s. En zo leidde dit avontuur tot een aaneenschakeling van psychedelische avonturen. Op aandringen van zijn broer Dennis, deed Terence mee aan een experiment. Onder invloed van wat later bekend zou worden als een heroïsche dosis paddo’s, probeerden ze door luidkeels geluid te produceren in contact te komen met het collectieve geheugen van de totale mensheid. In plaats daarvan vond Terence “De Onderwijzende Stem” of “Logos”. Een heilige stem met wie iedereen in contact zou kunnen komen bij voldoende paddo’s. Interessant? Bekijk deze film eens op YouTube.

Veiligheid voorop

Volgens McKenna is het met zo’n hoge dosis onmogelijk om niet onder de indruk te zijn. We parafraseren uit een van zijn vele lezingen die het internet sieren: “Iedereen die zegt niet onder de indruk te zijn van een paddo trip liegt of neemt niet genoeg”.

Maar het is zeer belangrijk om hier aan te geven dat het innemen van een zogezegde heroïsche dosis paddo’s of andere psychedelica beslist niet zonder gevaar is. Je raakt compleet los van de werkelijkheid, waardoor je het gevaar niet meer ziet in heel alledaagse dingen. Vallen, verkeer, vuur en elektriciteit zijn enkele gevaren die je simpelweg niet meer herkent. Ook uitdroging, al dan niet door overgeven, behoort tot de risico’s. Een heroïsche dosis kan ook eenvoudig leiden tot een bad trip, waardoor een negatieve ervaring eindeloos lijkt te duren. Kortom, overweeg dit alleen als je:

1. (Veel) ervaring hebt met psychedelica.
2. Een nuchtere tripsitter bij je hebt die weet wat hij/zij doet en hoe het is om te trippen.
3. Gezond bent en geen historie in de familie hebt van psychische ziekten.
4. In een prettige en veilige setting bent.
5. Je fijn en vrolijk voelt.

Set & Setting zijn ongelofelijk belangrijk. Lees daarover in deze blog.

Trip Report: Hero Dose McKennaii Paddo’s (en mogelijk 2 soorten ayahuasca)

Hoe ziet een trip er van binnen uit? Hoe kun je een trip beschrijven vanuit de eerste persoon? Het is bijna niet te doen om daarover te laten vertellen door iemand anders. Daarom laten we Danny aan het woord voor een van meest bizarre trip reports die we hebben gelezen.

Voorwoord

Na enkele kennismakingen met zowel paddo's als magic truffels, wilde ik wel eens weten of de misselijkheid of vieze smaak van ayahuasca ook voor mij een ding zou zijn. Ik had de mogelijkheid om het zelf te maken. Ik was namelijk een weekendje weg met vrienden. We hadden met drie man een huisje gehuurd aan de rand van het bos. Met behulp van beschrijvingen die ik op internet las, begon ik om 3 uur ‘s middags met het zelf maken van ayahuasca met eigenlijk alleen maar als doel om het te proeven. 

De Wet rond Ayahuasca

Helaas mag ik je niet vertellen hoe ik ayahuasca gemaakt heb. Ik wil je namelijk niet aansporen om de wet te overtreden. Ayahuasca is verboden in Nederland, maar de ruwe ingrediënten ervoor niet. Op diverse fora kun je zeer gedetailleerde beschrijvingen vinden hoe je het psychedelische Amazonebrouwsel kunt maken. Maar daar hangt naast een risico voor het overtreden van de wet ook een gezondheidsrisico aan. Je moet die onbekende op een forum maar op zijn blote ogen geloven dat het recept correct is. De hoeveelheden zijn best lastig om te vinden en bovendien is het veelal anekdotisch bewijs.

Vragen die door mijn hoofd gingen over ayahuasca waren: 

• Is het echt anders dan mijn vorige "trips" op psilocybine?
• Is de smaak van ayahuasca te doen, of is het net zo bitter als Calea zacatechichi (Mexicaans droomkruid)?
• Wordt iedereen misselijk?

Set

Let wel, ik heb nog niet eerder een sterke psychedelische ervaring gehad. Daarom staat “trips” hierboven tussen aanhalingstekens. Hiervoor nam ik hoogstens 10 gram verse magic truffels of een paar gedroogde paddo's. Daarom wilde ik deze keer een hoge dosis voor mijn gewicht (70 kilogram) nemen voordat ik de hero-dosis of andere psychedelica ging doen. Als we dat gewicht in de Paddo Calculator zetten, komt dat neer op 4,28 gram gedroogde McKennaii paddo’s. Ik nam 4,32 gram omdat ik dan die ene paddo niet in tweeën hoefde te knippen. Wel moet ik zeggen dat ik bijzonder gevoelig ben voor psilocybine. Ik zie al bij een paar truffels de mooiste patronen.

Setting

Dit weekend leek de perfecte setting voor zowel het proeven van ayahuasca als het doen van een eerste serieuze psilocybine trip. Mijn vrienden en ik huurden een AirBnB aan de rand van een vakantiepark. Een blokhut aan de rand van het bos, met slechts een handjevol aangrenzende chalets waarvan de helft maar bezet was. Zoals wel vaker het geval is, wisten we niet precies op welke exacte locatie we terecht kwamen. Daarom kwam het als een verrassing dat het erf rond de hut relatief afgelegen ligt en bezaaid is met jonge bomen. Het hek dat fungeert als de afscheiding van het vakantiepark waarop de hut staat, grenst ook aan een wandelpad waar mensen hun honden uitlaten. De tuin leek me een mooie locatie om te trippen, hoewel ik een beetje bang was voor broodnuchtere voorbijgangers die toch wel vrij dichtbij lopen.

Het Ayahuasca-brouwsel

Toen mijn 2 vrienden vrijdagavond aankwamen bij de hut, was ik druk bezig met het bereiden van de ayahuasca. Van nature ben ik erg voorzichtig, dus ik mag graag ervaringen opbouwen dan maar argeloos in het diepe springen. Ik nam van de gelegenheid gebruik en maakte twee soorten.

17.30 uur - Inname 1: 2,5 mg DMT en 11,2 mg MAO-remmers.

Brouwsel 1 is de standaard ayahuasca die vaak wordt geserveerd in de Peruaanse jungle en maar ook door de UDV- en Santo Daimé-kerken. Daarvan nam ik de volgende dag één slokje. Nogmaals, ik wilde het alleen proeven. Omgerekend zat hier ongeveer 2,5 mg DMT en 11,2 mg harmala-alkaloïden (MAO-remmers in). Het lijkt mij niets om over naar huis te schrijven, aangezien een normale dosis DMT voor mijn lichaamsgewicht zo’n 25-30 mg zou moeten zijn. De reden dat ik er toch over schrijf ontdek je later in dit verhaal.

Verbazingwekkend genoeg vond ik de drank niet vies of bijzonder bitter. Ik wachtte een uur met het proeven van de andere drank om te kijken of ik misselijk zou worden of dat het toch een effect zou hebben. In dat geval zou ik namelijk niet nog meer nemen.

18.35 uur - Inname 2: 5 mg DMT en 17,6 mg MAO-remmers.

Brouwsel 2 is een veelgebruikte zogenaamde anahuasca, gemaakt van andere plantenextracten die samen ook DMT en MAO-remmers bevatten. Ik nam daarvan 2 slokjes die omgerekend in totaal zo’n 5 mg DMT en 17,6 mg MAO-remmers zouden moeten bevatten. Een microdosis dus. 

Ook van dit drankje vond ik de smaak reuze meevallen. Ook viel op dat het bijna geen geur had.

19.20 - Onset?

Ongeveer 45 minuten na de 2de dosis dacht ik een paar zeer lichte effecten te voelen. Mijn zicht werd een beetje wazig en ik voelde me veel meer ontspannen. Toen het wat kouder werd, maakte ik een vuurtje in de houtkachel op het terras. Omdat ik dacht dat ik gewoon moe was van de wandeling in de middagzon, zag ik geen bezwaar om ook de paddo’s te nemen.

19.30 uur - Inname 3: 4,3 gram gedroogde McKennaii paddo’s

Precies twee uur nadat ik het eerste zelfgemaakte ayahuasca-brouwsel had geproefd, nam ik een maaltijd paddo’s in. Mijn twee vrienden en ik zaten voor het vuur en bespraken de trip van een van die jongens. Niet lang daarna begon ik ongecontroleerd te gapen; het voor mij welbekende startschot van de metabolisering van psilocybine tot psilocine als deze de bloed-hersenbarrière passeert.

19.55 uur - Onset in de tuin

Ongeveer twintig tot dertig minuten later pakte ik mijn deken (tripkleedje) en zei ik tegen mijn vrienden dat ik even alleen wilde zijn. Ik ging in de tuin op een ligbedje liggen, die ik strategisch geplaatst had naast een berkenboom. Op mijn gemak keek ik naar de zonsondergang die de toppen van de bomen verlichtte terwijl de wereld geleidelijk kleurrijker leek te worden. Het duurde niet lang voordat er achter mij op het voetpad een stel langsliep om de hond uit te laten. En zoals ik al dacht ging dat niet zonder interactie. Ik lag ingewikkeld in een witte deken, op een ligstoel in het bos achter een hek. Natuurlijk speculeerden ze of het wel goed met mij ging. Een van de twee dacht hardop: "Misschien is hij dood"! Een beetje geïrriteerd over de onderbreking van mijn hoogste psychedelische dosering tot nu toe, zei ik: "Nee, deze doet het nog hoor"! Ze lachten wat ongemakkelijk en liepen door.

Op dat moment voelde ik een warm gevoel over me heen komen, mijn benen en armen trilden een beetje en mijn cirkel van bezorgdheid verstrakte. Het kon me niet schelen wat anderen dachten; misschien wel voor de eerste keer in het leven. Plotseling voelde ik een sterke drang om naar de berkenboom rechts van mij te kijken, die een ongekend gevoel van liefde naar me uitstraalde. Ik lag op zo’n 30 centimeter met mijn gezicht van de boom, die langzaamaan tot leven kwam. Al die kleine onvolkomenheden op de bast begonnen ordelijk van rechts naar links te bewegen, al draaiend rond de boom. Er was niet veel fantasie voor nodig om ogen en gezichten in de willekeurige patronen te herkennen.

Ik draaide mij om en keek door het bladerdak naar de lucht en tot mijn verbazing was daar niet echt iets bijzonders te zien. Vaak zie je juist in effen oppervlakken wat patronen ontstaan als je er een tijdje naar staart. Toen merkte ik ineens op hoe het suizende geluid van de verre snelweg langzaam werd vervangen door wat klonk als het gezang van Tibetaanse monniken. Het was vooral merkwaardig hoe het geluid van een middelgrote gong ineens herkenbaar werd. Iedere paar seconden klonk hij weer. Omdat ik heel goed wist dat de paddenstoelen hiervoor verantwoordelijk waren, maakte ik er niet veel van. Het was eerder grappig dan spannend. Toen ik in de richting keek van het geluid van die gong, keek ik naar een open plek in de struiken achter het pad. Waar twijgen elkaar overlappen, ontstonden geometrische vormen. Ik liet mijn blik ontspannen en stopte met het proberen te identificeren van wat ik zag gebeuren. Toen begon dat hele ding langzaam te draaien. Ringen van twijgen en bomen veranderden in ogen die leken op de veren van een pauw. Achteraf bedenk ik mij dat het eruit zag als een gigantische interdimensionale poort, maar ik kon nog steeds mijn blik focussen en toch weer bomen zien. Ik had nog steeds de controle als ik dat wilde. Hoewel het allemaal veel levendiger aanvoelde, voelde de trip tot nu toe niet als iets anders dan wat ik eerder heb meegemaakt.

20.30 uur - Entiteiten in het bos

Dat warme gevoel verzamelde zich wat meer richting mijn edele delen, waardoor ik me behoorlijk opgewonden en ook meer ontspannen voelde. Dit was allemaal liefde, gevolgd door een kort maar hartstochtelijk genot daar in het moment. Ik keek weg van die maffe "stargate" om het maar even zo te noemen. Plotseling zag ik in mijn ooghoeken een glimps van een figuur. In eerste instantie schrok ik er behoorlijk van. Ik heb nog nooit iets gezien dat op geesten, buitenaardse wezens of zelfs gewoon mensen leek die er niet waren. De figuur was kleurrijk en transparant. Vergelijkbaar met zeepbellen. Toen verscheen er nog een aan de andere kant van mijn ligbed. En nog eentje, vlak aan het hoofdeinde die beoordelend naar mij keek. Als ik “figuur” zeg, wil ik niet dat je je fysieke mensen voorstelt die maskers of iets dergelijks dragen. Ze waren nauwelijks zichtbaar. Pas toen ik mijn blik ontspande, waren deze doorschijnende wezens er. Het rare is echter dat toen ik wegkeek, ze ook weg bleven. Ze waren dus geen achterblijfsel op mijn blikveld ofzo. En toen ik terug keek waren ze er weer. Fuck, dit werd ineens wel erg spannend. Het leek erop alsof ze echt hier stonden.

Toch was ik niet echt gestrest. Het tegenovergestelde ervan eigenlijk. Het liefdevolle gevoel was er nog steeds. De opwinding trouwens ook. Het begint ongemakkelijk te worden om dit te beschrijven. Ik denk namelijk dat ik op het punt stond seks te hebben met alle drie die wezens… Toen kwam een van mijn vrienden aangelopen. “Hoe gaat het met je?” vroeg hij. Ik antwoordde dat ik me redelijk op mijn gemak voelde en langzaam steeds harder ging trippen en dat ik "seks had met buitenaardse wezens". Hij lachte zich rot, zei “Oké, ik laat je wel met rust dan…!” en ging weer bij mijn andere maatje bij de houtkachel zitten. Ik hoorde dat hij tegen hem herhaalde wat ik zei en mijn andere vriend viel al lachend uit zijn stoel. Ik schreeuwde nog naar hem dat ie het heen en weer kon krijgen, maar ik kon er ook alleen maar om lachen. Sterk spul, die fisherman’s friend.

20.50 - De tijd kwijt

Op dat moment was ik de tijd uit het oog verloren. Ik weet nog dat ik vroeg hoe lang ik weg was. "Ongeveer een uur”, zei mijn vriend terwijl hij terug op zijn stoel kroop na die lachbui. 

Ik kon dat gewoon helemaal niet geloven. Zijn telefoon zou een fout maken toch? Het voelde alsof ik al uren aan het trippen was. Toen merkte ik dat het nog niet eens donker was. De schemering was net ingetreden. Gelukkig maar, want ik vond het zo tof. Voor jou als lezer denk je misschien dat die interdimensionale orgie het hoogtepunt van de trip is, maar dat was het beslist niet. Ik dacht er niet eens meer aan terug. Ik probeerde lekker ontspannen naar de bosgrond te kijken. Shit, dat liep helemaal uit de hand. Ten eerste zagen de bladeren eruit alsof ze allemaal hetzelfde waren. Maar echt precies hetzelfde. Alsof ze daar zijn gekloond met Photoshop. Daarna werden ze gerangschikt in een raster achtig patroon. Tussen die rasters begonnen zich lijnen te vormen. Ze begonnen te vibreren en oscilleren en bewogen toen richting mijn voeten. Ik keek aandachtig zonder oordeel. Ik was gewoon nieuwsgierig naar wat ik hier zag. Toen condenseerden de lijnen tot donkere tentakels of slangachtig spul. Ja, die Stranger Things troep blijkt echt te zijn. Daarna voelde ik mij een beetje ongerust, hopend dat het geen bad trip zou worden. Ik keek weg in de richting van waar de prachtige, betoverende poort of stargate was. Het was er nog steeds! Heftig aan het roteren zelfs. Met blauwe tinten en compleet bedekt met ogen. Dat was het moment waarop ik het moeilijk vond om echt van nep te onderscheiden.

Oh, ik vergeet het geluid! Dat gong-achtige geluid werd nu muzikaler. Een duidelijk zoemend geluid en een soort elektrisch geknetter begon links en rechts op te duiken. Ik kon precies zeggen uit welke richting. Ik merkte dat geluids- en visuele effecten ook erg nauw met elkaar verweven waren. Die poort maakte dat geluid! Het klonk metaalachtig en atonaal. Alsof je in de verte trommels en bekkens hoort, die helemaal ondergedompeld waren in een kunstmatige galm op standje elf.

21.10 - Een ander plekje na de ontmoeting

Toen hoorde ik een tak knappen. Ergens bij mijn voeten, links van mij. In de fucking richting waar die tentakels heen leken te kruipen. Ik keek in de richting van dat geluid en merkte dat het moeilijk was om te zien wat er nu door de schemering en tussen de donkere bomen gebeurde. Maar toen zag ik het. Er liep een ??schaduw tussen het struikgewas vandaan. Al trillend en stapje voor stapje. De figuur had lange, slanke ledematen en een raar uitziend hoofd met een gewei. De volgende dag zocht ik op wat ik zag. Vijf seconden Googelen en ik had het al gevonden. Het zag er verdomme precies zo uit:

Kennelijk zat ik hier naar het silhouet van een windigo of skinwalker te kijken. Dat wist ik niet op dat moment, maar ik vond het behoorlijk angstaanjagend. "That’s it”, dacht ik. “Ik ben pleite!” Gek genoeg was ik nog steeds in staat om mijn zintuigen te bedienen en op te staan. Ik vond het ook een beetje koud worden, dus ik voegde mij lekker bij mijn vrienden aan het knisperend haardvuur. 

Ik probeerde te vertellen wat ik zag terwijl ik die kant op liep, maar het was nog lang niet voorbij. Het was waanzinnig moeilijk om te lopen. Ze vroegen heel vriendelijk of het goed met me ging en pakten een stoel voor me. Ik kwam amper uit mijn woorden en moest opeens hard lachen omdat hun gezichten helemaal in de war waren. Veel langer en erg vervormd. Ik kon daar niet langer dan een paar minuten zitten zonder naar hun gezichten te kijken en hardop te lachen. 

21.20 - Patronen in de badkamer en totale duisternis

Ik nam een badkamerpauze, want ik kon hun gezichten niet meer aan! Het was best te doen om naar de badkamer te gaan, maar achter me riep een van de twee tripsitters: “Doe de deur niet achter je op slot.” Prima advies, dacht ik. Ik ging op het toilet zitten en de badmat begon alweer te veranderen in een ongelofelijk boeiend levend schilderij. Het draaide en kolkte en de kleur knalde er vanaf (een saaie grijze badmat). Toen ik klaar was stond ik op en deed m'n best om niet in de spiegel te kijken uit angst voor wat ik zou zien. Daarom keerde ik maar terug naar de warmte van het vuur. Al snel was het zelfs te warm. Het was een warme zomeravond. Bovendien was er nog iets dat ik wilde proberen. “Jongens, ik ga even in bed liggen. Kom alsjeblieft niet binnen of stoor me een tijdje niet.” Ik liep naar mijn slaapkamer en ging in het onderste bed van een stapelbed liggen. 

Toen de lichten uit en de gordijnen dicht waren, was het ZWART in de kamer. Het was net zo donker als in de float tank; zo’n zout bad waar je dan in gaat liggen voor volledige ontspanning. Omdat het daaraan deed denken, deed ik ook oordopjes in. Toen was ik volledig van de werkelijkheid afgesloten en begon de reis pas echt.

21.30 - Totaal ergens anders

Meteen nadat ik mijn oren had dichtgestopt met die dopjes, leken die ritmische drums van eerder ineens dichterbij. Het moet mijn hartslag zijn geweest, maar het werd verfraaid tot iets van meer betekenis vanwege de aanzienlijke hoeveelheid paddo's die ik ongeveer twee uur eerder had genomen. Bizar was dat het met mijn ogen dicht helemaal niet donker was! Wervelende geometrische patronen begonnen zich te vormen. Eerst aan de periferie van mijn gezichtsveld, later langzaam de leegte opvullend. Hoe meer het naar het centrum bewoog, hoe helderder het werd. Later in de trip bleek dat dat licht in het midden erg belangrijk was.

Moe als ik was, dommelde ik af en toe een beetje in slaap. Het leek een beetje op een droomwereld, maar dan veel echter. Gelukkig was ik de enge dingen in het bos helemaal vergeten. Ik voelde me veilig omdat mijn vrienden bij de deur zaten en ik helemaal knus in mijn dekens lag. Alle zintuiglijke input geblokkeerd door duisternis en oordopjes, reisde ik af naar de diepten van mijn eigen psyche.

Dat begon met het daadwerkelijk voelen van mijn energiecentra of chakra's. Ik heb al 20 jaar of langer niet bezig gehouden met spiritualiteit en ben nooit religieus geweest. Ik zou mezelf een atheïst noemen; iemand die wetenschap boven alles omarmt. Maar ik voelde duidelijk een soort trilling op de exacte plekken waar spirituele tradities chakra's tekenen. Terwijl ik voelde dat mijn keelchakra om aandacht vroeg, veranderden die trommelgeluiden langzaam in stemmen. Eerst fluisteringen, later zag ik waar het vandaan leek te komen.

De patronen begonnen in een gigantische spiraal te wervelen toen ik merkte dat ik nu fysiek ergens anders was. Ik bevond me in het midden van een enorme donkere cilinder, met geometrische patronen die zich langs de muren vormden en langzaamaan steeds hoger gelegen gebieden verlichten. Dit waren geen effen muren. De muren waren versierd met ingewikkelde details die diepte hadden. Een beetje als een hindoe tempel. Ik zag bomen, goddelijke beeldjes en allerlei delicate vormen die uit steen leken gehouwen. Het ontstond terwijl ik toekeek. Ook zag ik overal paddenstoelen in alle vormen en kleuren. De cilinder draaide langzaam rond, zoals de patronen rond de boom waar dit allemaal begon. Hoe langer ik in die ruimte was, hoe gedetailleerder het werd, maar op dit punt waren alleen de zijwanden goed verlicht. Toen zag ik dat een van de beeldjes eruit zag of het leeft, maar zich bewust verstopte. Alsof iemand zich verstopt in een wassenbeeldenmuseum. Maar dit was geen persoon. Het zag er nogal vreemd uit. Niet grijs, maar fel, bijna neon roze. 

Ik zei lachend hardop "Ik zie jeeeeeeee!". Zijn oogleden gingen open en deze grote cartoon-achtige amandelvormige ogen staarden me direct aan en hij begon te grijnzen. Daarna werden ALLE beeldjes in de cilinder roze, cyaan, blauw en magenta en openden ze hun ogen. Het hele gebouw of waar ik ook was, stond vol met die kleine grijnzende cartoon-aliens. Ze keken me allemaal aan. “WIJ ZIEN JOU OOOOOOOOOK!” zeiden ze telepathisch. Op dat moment opende mijn vriend de deur en was ik er even uit. Het kleine beetje licht van het vuur buiten lekte de kamer in, waardoor ik alleen zijn silhouet in de deuropening zag. “Gaat het wel? Ik hoorde je iets zeggen”. “Ja, ja, het gaat goed, ik stond op het punt om door te breken of zo”, antwoordde ik met de woorden die ik op dat moment kon vinden. “Mooi hoor! Ik laat je dan met rust”.

22.00 - De ruimte in

Zodra hij de deur achter zich dicht trok ging ik er meteen weer in. Wetende dat dit allemaal geen lucide droom was, maar dat ik mijn ballen eraf aan het trippen was, was ik toch benieuwd naar meer interactie met die entiteiten hier.

Ik was weer in de cilinder met de entiteiten, maar nu begon de verlichting ook boven mij op te komen. Er kwamen steeds meer entiteiten bij. Honderden, duizenden, tienduizenden… tot het punt dat ik geen individuele entiteiten meer kon onderscheiden en ze gereduceerd waren tot pixels die de grotere structuur van de cilinder vormden. Dat bracht me op het idee dat alles dat we kennen gemaakt is van structuren of concepten die we zelf creëren met onze ideeën en taal, maar dat het niet de werkelijke realiteit is. 

Toen zakten de muren naar beneden en zweefde ik ineens in de ruimte. Voortgestuwd door een soort stoeltje op een lift, leek het alsof ik gelanceerd werd. De duisternis van de ruimte om mij heen bleek niet helemaal leeg. Links van me passeerde ik Joe Rogan die lekker zijn ding aan het doen was, al mediterend op een wolk. Rechts zat Terrence McKenna, zittend op een lotusbloem met een paar van zijn volgelingen eromheen. Ik nam niet echt de moeite om er iets van te vinden of met ze te praten. Ik was volledig verbijsterd door wat ik meemaakte.

Er waren hier en daar sterren, maar ik had er meer verwacht. Toen ging ik nog sneller en het begon op het warp-drive-effect van Star Trek te lijken. Het drong tot me door dat Gene Roddenberry, de grondlegger van Star Trek, ook aan het trippen moet zijn geweest toen hij zich de fijnere details van de tv-serie voorstelde. Zoveel van de populaire cultuur is immers beïnvloed door psychedelica. 

Toen hoorde ik ineens muziek uit het niets. Laag en donker in het begin; het beste te omschrijven als instrumentale heavy metal. Ik hou erg van dat spul en ben zelf ook muzikaal, dus ik tikte met mijn vingers mee met het ritme. Daardoor hoorde ik door mijn oordopjes heen mijn vrienden buiten lachen. Wat zullen ze wel niet gedacht hebben!

Niet lang daarna zag ik ineens een Tool concert voorbijflitsen, waarin psychedelische reizen worden gevierd. Daarna veranderde de muziek in steeds hogere noten. Alsof er een toonladder werd gespeeld terwijl het ritme van de metal nog steeds weerklinkt.

22.30 - Mystieke ervaring

Toen de muziek zijn eerste crescendo bereikte, arriveerde ik bij een ster op mijn reis door het universum. Waanzinnig helder, alsof je recht naar de zon kijkt. Ik zeg “eerste crescendo”, want er zouden er meer komen. Dat moest ik mijn vrienden door de dunne muur vertellen. Ik verwijderde mijn oordopjes en riep: "Dit is de manier! Ga de volgende keer ook in een donkere kamer liggen! Dit is geweldig! Ik zag het licht!” Ze lachten en vroegen wat ik zag. Vergeefs probeerde ik uit mijn woorden te komen. Mijn woorden hadden geen betekenis, realiseerde ik mij terwijl ik het zei. Het was volkomen zinloos, dus ik zei dat ik er weer in ging, glimlachend van oor tot oor.

Ik deed mijn doppen weer in en concentreerde me op mijn ademhaling. Ik was bang dat ik er nu uit was, maar ik kon al snel mijn weg terug vinden in de reis. Nu zat ik weer in de cilinder van daarvoor en die ster stond ineens bovenaan. Ver weg en onaangenaam helder. Als je ernaar keek, werd de alles spierwit en gleden regenboogkleuren naar beneden de wanden van de cilinder in.

Dat was het moment waarop ik een mystiek, diepgeworteld gevoel kreeg van goed en slecht. Alsof er een soort wijsheid aanwezig was die mijn vragen kon beantwoorden. Ik kreeg daarom het idee om een paar vragen te stellen. Maar in plaats van een hoorbaar antwoord te krijgen, voelde ik positieve gevoelens en negatieve gevoelens in elke vezel van mijn zijn. Ik begon met de vraag naar het gebruik van alcohol. Op dat moment wilde ik stoppen met drinken. Het gevoel dat ik ervan kreeg, is dat het spirituele verlichting belemmert. "Het houdt je hier". Was het antwoord dat ik in mijn hoofd kreeg. Onbeschrijfelijk.

En hoe zit het met psychedelica? Paddenstoelen zorgen er toch voor dat je verlichting kunt bereiken? Toen begon mijn lichaam kort te trillen. Bzzzzt. Als een dualshock fucking Playstation-controller die me vertelde dat het de verkeerde vraag was om te stellen. Ik kreeg het gevoel dat welk antwoord ook volgde inderdaad heel wijs was. Maar wat was het dat antwoord gaf? Was ik het zelf? Een van die aliens? God? Wacht even, ik ben een atheïst, weet je nog?

23.00 - Diepe vragen

Ik werd alsmaar nieuwsgieriger. Ik wilde weten wat er buiten de grenzen van deze ruimte was waarin ik me bevond. Waar was dat spul van gemaakt? Wat is er buiten de muren van wat ik kan zien? Ik begaf me naar de rand en porde erin. Het voelde solide aan, maar had een zeer open weefselstructuur. Zoals een rasterwerk of hek. Ik scheurde er een gat in en gluurde naar buiten. Warempel, er was daar nog een enorme ruimte. Maar net als de vorige had ook deze muren en was gemaakt van een lappendeken van patronen, kleuren en gekke ingewikkelde structuren. Natuurlijk wilde ik ook zien wat daar weer achter zat. Hoe meer ik dat deed, hoe helderder het licht werd en de muziek bereikte het volgende hoogtepunt. Maar ik kwam nooit echt aan het licht. Niet echt. En de muziek verstomde, terwijl de frequentie afnam. Plotseling realiseerde ik me dat dit misschien het antwoord was op de vraag die ik eerder stelde. Misschien zie je met psychedelica wel uit welke structuren de werkelijkheid bestaat, maar kom je nooit echt tot verlichting om te zien wat er achter ligt. Dus ik vroeg daarna naar meditatie. Toen overviel me dit gevoel van "dat doe je nu al" en ik besloot dat ik meditatie wilde oppakken. Als ik ooit terugkeer naar de aarde…

00.00 - Nog steeds?

Ik trok mijn oordopjes nog eens uit en schreeuwde door de muren naar mijn vrienden. Bezorgd antwoordden ze: “zit je er nog steeds in? Het is veel langer dan gebruikelijk is bij paddo’s”. Ik bleek inmiddels 4,5 uur na het innemen van de 4,3 gram paddo's nog steeds zwaar te trippen. Maar ik vergat even dat ik daarvoor ook in totaal drie slokken ayahuasca had genomen.

Weer probeerde ik terug te komen in de diepe, spirituele ervaring en sloot mezelf nog eens af van de buitenwereld. Het werd veel moeilijker om die plek weer te vinden. Langzamerhand daalde ik af naar de aarde en onze geconstrueerde werkelijkheid. De cilinder werd een schilderij van een cilinder en het waanzinnig felle licht werd door steeds meer lagen van de werkelijkheid belemmerd tot ook dat uiteindelijk vervaagde. Toch was er nog één vraag die ik wilde stellen. Wat is mijn plaats in dit alles? Wat heeft alles wat ik zag met mij te maken? Een golf van positieve energie vulde me en even begonnen de tranen over mijn wangen te stromen. Ik was best wel goed bezig. Maak je niet te veel zorgen, was de overweldigende boodschap die ik daaruit kreeg. 

01.00 - 02.00 - Come down

Alles dat ik beleefde voelde zo echt. Het duurde nog een uur of zo om eruit te komen. Om twee uur ‘s nachts kon ik weer praten. Om die reden denk ik dat dat kleine beetje DMT wel de diepte van die ervaring had aangezet. Of misschien waren het de MAO-remmers die me door een bijna 8 uur durende psychedelische reis drukten. Hoe dan ook, het was een van de meest significante ervaringen in mijn leven.

Terugkijkend kan ik iedereen met gezond verstand zo’n trip aanbevelen, maar ik zal het zelf niet snel nog eens doen. Het was ongelofelijk intens en ik had dagen lang de behoefte om erover te praten, maar dat kon eigenlijk niet. Mijn vrienden hadden niet dezelfde betekenisvolle ervaring. Het bleef bij hen altijd wat 2-dimensionaal en op afstand. Misschien dat het toch met individuele gevoeligheid te maken heeft. De effecten die ik ervan kreeg zie je vaker in een level 5 trip; momenten van spirituele verlichting en eenwording met mijn omgeving waren beslist aan de orde.

Een Heroïsche dosis iets voor jou?

Zonder die alinea over “Veiligheid voorop” hier weer te plakken, kun je na het lezen van deze verschillende kanten van trippen misschien beter een afweging maken of jij zover bent dat je een zakje paddo’s leeg eet. Sommigen zijn er misschien nog lang niet of zelfs nooit aan toe. Je gaat namelijk gegarandeerd de controle verliezen en dat is niet voor iedereen weggelegd. Als je je eraan kunt overgeven, is een treedje lager ook zeer interessant. Je kunt dan beter zeggen “nu wil ik in de trip zijn” of “nu wil ik er even uit”. Je kunt zelf de setting veranderen door het licht even aan te zetten, de muziek uit te zetten of in een andere kamer te gaan zitten. Als de dosis, afhankelijk van je lichaamsgewicht en de soort paddo’s, rond de 5 gram zit, is het niet meer mogelijk om je met dat soort aardse zaken bezig te houden. Als je je lekker kunt laten gaan en je niet zoveel om je ego geeft, kun je een weergaloze ervaring tegemoet gaan. Maar als je vastklampt aan je identiteit of diepgewortelde trauma’s hebt die je met niemand deelt, kun je wel eens voor onaangename verrassingen komen te staan.

We hopen dat je met deze ervaringen en informatie een idee hebt van wat er mogelijk is met paddo’s en magic truffels. Laten we afsluiten met een toepasselijke quote. 

With great power comes great responsibility.

Bronnen

Voor het schrijven van dit artikel hebben we diverse ervaringsdeskundigen geïnterviewt en aan het woord gelaten. Ook herinneren we ons passages uit boeken en honderden uren videomateriaal van onder andere Terence en Dennis McKenna, Alan Watts, Sam Harris, Charles Grob, Paul Stamets, Rick Strassman, Roland Griffiths en Rick Doblin; enkele van de sleutelfiguren in de wereld van de psychedelica.